Zespół bezdechu sennego

Zespół bezdechu sennego, zespół bezdechu śródsennego to zespół objawów chorobowych powodowanych bezdechami w czasie snu. Za bezdech uważa się ustanie wentylacji płuc przez okres dłuższy niż 10 sekund lub spłycenie oddechu poniżej 50%. Podczas bezdechu dochodzi do zmniejszenia wysycenia krwi tlenem. Cierpiący na tę chorobę mogą w trakcie nocy mieć setki takich epizodów. Zaburzenia oddechu podczas snu to poważny, potencjalnie zagrażający życiu zespół chorobowy.

Najczęstszym typem bezdechu sennego, obejmującym około 85% przypadków, jest obturacyjny bezdech senny (obturacyjny bezdech podczas snu), powodowany przez powtarzające się zatrzymania przepływu powietrza w górnych drogach oddechowych (gardło lub nos), tamujące oddech pomimo wysilonej pracy płuc.

U niektórych osób pojawia się on, gdy podczas snu mięśnie gardła i język wiotczeją, częściowo lub całkowicie blokując przepływ powietrza przez drogi oddechowe. Gdy rozluźniają się i opadają mięśnie podniebienia miękkiego i języczek (fragment podniebienia miękkiego pośrodku, między łukami podniebiennymi), przepływ powietrza jest blokowany, powodując wysilony i głośny oddech (chrapanie). Bywa też, że oddech nagle zostaje zupełnie zatrzymany.

Bezdech senny polega na powtarzającym się ograniczeniu przepływu powietrza podczas snu, wskutek opadania zwiotczałej tkanki odcinka dróg oddechowych w gardle, co z kolei powoduje głośne chrapanie, chwilowe wybudzenia, niedotlenienie i podwyższone ciśnienie krwi.

Bezdech senny powoduje zwiększoną senność podczas dnia, obniżenie jakości życia, jest związany ze zwiększonym ryzykiem zawału serca, i niewydolności sercowej; może także powodować zmiany w strukturze i czynności mózgu i jest czynnikiem ryzyka udaru mózgu, i choroby Alzheimera, mogą także powiększać objawy zaburzeń sprawności kognitywnej.
Stwierdzono większą częstość występowania jaskry u osób z bezdechem sennym niż w populacji ogólnej oraz korzystne skutki stosowania aparatu CPAP.